Rambo : Son Kan / Rambo: Last Blood
Yönetmen : Adrian Grunberg Senaryo : Matthew Cirulnick, Sylvester Stallone
Görüntü Yönetmeni : Brendan Galvin / Müzik : Brian Tyler
Oyuncular : Sylvester Stallone, Paz Vega, Yvette Monreal, Oscar Jaenada, Sergio-Paris Mencheta, Adriana Barraza
ABD / Aksiyon-Dram / 101 Dk.
Bir veda filmi: Rambo’ya mı, yoksa Stallone’ye mi?
İşte efsanenin yeni dönüşü. Bu kaçıncısı? 1946 NewYork doğumlu (demek ki günümüzde 73 yaşında), 1969’dan itibaren girdiği beyaz perdede bugüne dek 80 film çekmiş, ilk büyük ününü boks filmlerine yepyeni bir ruh ve enerji getiren Rocky ile yapmış, kendi hayalinde doğmuş bu kahramanın öykülerini kısa zamanda bizzat yönetmeye de koyulmuş bir sanatçı.
Öyle ki Rocky’ler sanki hiç bitmemiş. 2, 3, 5 derken 2006’da altıncı bir bölümle sona erer gibi olmuş. Fakat popüler dönemindeki sadık seyircisiyle içinde öyle bir bağ oluşmuş ki, sanki hiç bitmiyor. 2015’lerde Creeed- Efsanenin Doğuşu ve arkasından devam filmi efsane Yükseliyor da Rocky’ lere dolaylı bir dönüş değil miydi?
Ama yalnız Rocky’ler mi? 1982’de buna yeni bir seri eklenmiş: Rambo’lar…İlk Kan’la başlamış olan bu seri de daha evrensel ve enerjik serüvenlerle senelerce sürmüş: dört filmle…Tam 37 yıl sonra, bu yeni film beşincisi oluyor. Ve adına bakarsanız, bu seriyi de kapatıyor.
Arada Zafere Kaçış, Tango ve Cash, Cezalandırıcı, Uzman, Yargıç, Yüzleşme şeklinde farklı filmlerin yanında son bir seri: Cehennem Melekleri. Bu kere çok kahramanlı iki film; fakat yakında bir üçüncüye kavuşacak benzer biçimde….
Bu yeni filmimizde, bu çok yönlü (yazar-yönetmen-yapımcı-oyuncu) ve yorulmak bilmez sinemacı, bir ihtimal biroldukça filminden daha kaba çizgili, fakat gene rahatça izlenen bir aksiyon getiriyor karşımıza….Vietnam gazisi, hayatı maceralarla geçmiş, şimdilerde kendini giderek çoğalan organik felaketlerde ölümle burun buruna gelenleri kurtarmaya adamış John Rambo, artık sonradan edindiği ailesiyle sakin bir yaşam sürüyor: Latin kökenli, ortayaşın üzerindeki Maria; onun yeğeni gencecik Gabriella. Ki Rambo onun John Amca’sıdır. Ve bunlar, onca macera içinde edinemediği ailesinin yerini almış iki kadındır.
Rambo ayrıca “oğlum” söylediği atını terbiye etmek, eski radyosuna kulak vermek ve de evinin altına tüneller açmakla süre geçirir. Ki bunlar (şu demek oluyor ki tüneller) filmin finalinde önemli bir rol oynayacaktır.
Ve sonra Gabrielle çeker gider. Yıllar önce onu ve arada ölmüş olan annesini terkedip komşu Meksika’ya geçen babasını görmeye…seneler sonra insanın izi bulunmuştur. Ve orada çok kötü bir ün sahibi olduğu ortaya çıkmıştır. Fakat Gabriella, Maria’nın ve John Amca’sının tüm uyarılarına karşın, sınırı geçip Meksika’ya gider. Ve başına hemen felaketler gelir. Acaba Rambo onu kurtarabilecek midir?
Başta görkemli bir ‘selden adam kurtarma’ sekansıyla oluşturulan film, hemen sonra ayni etkiyi yapamıyor. Ronald Reagan ABD’sının büyük yıldızı Stallone, Trump döneminde ayni ölçüde inandıramıyor. Üstelik Meksika’yı yalnız en negatif halde, tam bir fakirlik, yolsuzluk, suç ve cinayet ülkesi olarak gösterdiği ve böylece Trump’un Meksika ve ona ‘duvar çekme’ girişimleriyle uyum sağladığı halde…Çünkü artık ne olursa olsun, 80’lerin naifliği kalmamıştır ve herkesin gözü açılmıştır.
Böylece Meksika bölümleri açıkça ırkçı oluveriyor. Stallone ise iyice yaşlanmış ve bir maskeye dönüşmüş yüzüyle bir ihtimal daha patetik, daha acınası…Yaptığı işler, öldürdüğü adam sayısı ve düşmanlarının bedeni üzerinde operasyonları gerçekten çok kanlı, çok vahşi duruyor. Çocuklar ne olursa olsun yaklaşmamalı…
Öte taraftan, filmin belli inandırıcılık problemlerı var. Özellikle final… Rambo’nun seneler boyu kazdığı o tünelleri, nihayetinde her köşesinde türlü-çeşitli mekanik tuzaklar olan bir büyük ölüm çukuruna dönüştürmesi…Üstelik başta Ramirez kardeşler tüm o Meksikalı katilleri, nihayetinde o büyük kapana girmeye ikna etmesi….Kolay inanılacak şeyler değil.
Gene de Rambo’nun sayısız insandan topluca aldığı ‘korkunç intikam’ esnasında söylemiş olduği bir söz akıllara çakılıyor: “Acıyı hissetmenizi ve bunun hissettiğiniz son şey bulunduğunu bilmenizi isterim!”…
Filmin belli bir temposu ve bunca yıl sonra Stallone’yi bulmanın yadsınamaz bir çekiciliği var. Brian Tyler’ın müziğinde kullandığı The Doors şarkısı Five to One da etkili oluyor doğrusu…
Sonuç olarak, gerek Stallone’ye gerekse Rambo serisine güçlü bir veda sayılmaz. Fakat bu vedayı da sevip bağırlarına basacak sinemaseverler olacaktır sanıyorum.
